اگر وقت آن را داشته باشید تا تنها یک یا دو میلیون عکس پست شده در اینستاگرام را از نظر بگذرانید در خواهید یافت که این پلتفرم می تواند نقش یک ابزار ارزشمند را برای تحلیل فرهنگی ایفا کند.
در همین راستا، پژوهشگران دانشگاه کورنل اخیرا نوعی برنامه هوش مصنوعی را آموزش داده اند تا با استفاده از برخی عکس ها و دیتای جغرافیایی منتشر شده در اینستاگرام به تحلیل عکس ها پرداخته و ترندهای فرهنگی در رابطه با نوع پوشش در سرتاسر دنیا را شناسایی نمایند.
این گروه برای انجام پژوهش خود مستقیما از شبکه اجتماعی مورد بحث استفاده و عکس ها را که به حدود 44 شهر مختلف در سرتاسر دنیا مربوط می شد در سال های 2013 تا 2016 از آن دانلود کردند که شمار آنها مجموعا به 100 میلیون عکس می رسید.
آنها برای شناسایی عکس های غیر مرتبط از تکنولوژی تشخیص چهره استفاده کردند
آنها در ادامه به بررسی ترندهای مد براساس زمان و موقعیت مکانی پرداختند و برای حذف عکس هایی که مرتبط با این تحقیق نبودند هم در وهله نخست از تکنولوژی تشخیص چهره استفاده نمودند. در مرحله بعد عکس ها مجددا به گونه ای فیلتر شدند تا تنها مواردی باقی بمانند که حاوی نیم تنه بالایی بدن اشخاص باشند و در انتها با این روش 15 میلیون عکس باقی ماند.
پژوهشگران سپس به لطف عکسهای کمتری که در اختیارشان قرار داشت نوعی برنامه تشخیص شی را توسعه دادند که آیتم هایی نظیر لباس (مثلا ژاکت را از گرمکن یا روسری را از شال گردن) را شناسایی می کرد. آن برنامه همچنین برخی تعاریف نظیر طول آستین، رنگ و مدل های محبوب را هم یاد گرفت.
بعد از تگ گذاری عکس ها، محققان دیتای خود را به برنامه دیگری دادند که برای تشخیص الگوهای موجود در داده ها (و نه لباس ها) طراحی شده بود و تشخیص می داد که کدام لباس ها با کدام آیتم ها جفت شده اند، در هر ناحیه چه ترندهایی وجود دارد و اینکه در بازه زمانی سه ساله از آغاز جمع آوری عکس ها، چه ترندهایی تغییر کرده اند.
آنها در انتها به این نتیجه رسیدند که در فصول زمستان مردم از رنگ های مشکی و قهوه ای بیشتر استفاده می کنند و رنگ های سفید و آبی نیز در تابستان طرفداران بیشتری دارند. این سیستم البته در وهله نخست برای تشخیص الگوهای مد طراحی شده بود، با این همه، امید می رود که در آینده از آن برای تحلیل دیتای مردم شناسی در مناطق بزرگ و در بازه های زمانی گسترده تر استفاده گردد.
تیم تحقیقاتی در این باره نوشتند:
آینده ای را تصور کنید که در آن، انسان شناسان به چندین تریلیون عکس متعلق به مردم که از کشورها و قاره های مختلف به دست آمده دسترسی دارند و ابزارهای موثری را در اختیار دارند تا این عکس ها را تحلیل کرده و به نتایج و چشم اندازهای خوبی دست پیدا کنند.